Pytanie, dlaczego Serbowie nie lubią Polaków, było zadawane już wiele razy, ale wciąż nie ma na nie pełnej odpowiedzi. Istnieje kilka czynników, które się do tego przyczyniają. Poniżej przedstawiamy ich listę.
Zainteresowanie prezydenta Putina II wojną światową w podręcznikach
Prezydent Rosji Władimir Putin używa obrazów II wojny światowej do uzasadnienia agresji na Ukrainę i inne narody. Wykorzystuje je również do realizacji swoich celów politycznych. Niektórzy jednak odpierają jego zarzuty.
Według jednego z artykułów, Putin próbował wykorzystać pamięć o II wojnie światowej, aby zbudować nacjonalistyczne argumenty za obecną inwazją na Ukrainę. Krytycy twierdzą jednak, że jego twierdzenia wypaczają jądro prawdy.
Jedną z największych obsesji Putina jest posiadanie i kontrolowanie zbiorowej pamięci kraju o II wojnie światowej. Jest to kluczowe dla tożsamości Putina.
Twierdzenia Putina są częścią szerszych działań mających na celu rehabilitację przeszłości i budowanie nowej autorytarnej teraźniejszości. Na przykład rosyjskie Ministerstwo Edukacji ogłosiło politykę nauczania w pierwszej klasie nowej oficjalnej historii, która według Putina będzie „historyczną i historyczno-prawną rzeczywistością” Związku Radzieckiego. Niedawno uchwalone prawo nakazuje płacenie kar pieniężnych każdemu, kto dyskredytuje rolę ZSRR podczas II wojny światowej.
Rosyjski Kościół Prawosławny i polscy historycy składają historyczne wizyty w Polsce
Rosyjski Kościół Prawosławny (ROC) i polscy historycy odbyli w ostatnich latach kilka historycznych wizyt w Polsce. Choć wizyty te są pozytywnym zjawiskiem w stosunkach dwustronnych, ich rezultaty są zróżnicowane.
W przeszłości oba kraje były skłonne do podjęcia dialogu na tematy historyczne. Jednak obecny stan relacji odzwierciedla brak wzajemnego zainteresowania.
Pomimo wspólnej mentalności narodowej i podobieństw kulturowych, oba narody wierzą we własną wersję prawdy o II wojnie światowej. Zwolennicy poprawy stosunków twierdzą, że oba narody mają zdolność do przezwyciężenia zajadłości. Z drugiej strony ci, którzy są przeciwnego zdania, twierdzą, że Kreml wykorzystuje tę okazję do osiągnięcia korzyści politycznych.
Jednym ze sposobów na poprawę stosunków jest podjęcie przez oba kraje bardziej ukierunkowanego dialogu. Jednak jest mało prawdopodobne, że takie ukierunkowane wysiłki przyniosą pożądane rezultaty.
Nie tylko brak kompleksowego pojednania czyni relacje rosyjsko-polskie mniej przyjaznymi. To fakt, że oba kraje znajdują się po różnych stronach nowego podziału geopolitycznego.
Jedynym akceptowalnym wynikiem dialogu jest wzajemne uznanie
Wznowienie dialogu kosowsko-serbskiego jest ważnym krokiem w kierunku normalizacji stosunków między dwoma byłymi republikami jugosłowiańskimi. Mimo to jasne jest, że rozwiązanie pozostaje nieuchwytne. Wysiłek dobrej woli obu stron może pomóc w ponownym rozpoczęciu tego procesu.
Jest kilka sposobów na zapewnienie postępu obu stronom. Przede wszystkim jednak muszą uzgodnić wspólny cel. Może to być tak proste, jak uznanie, że obie strony są zainteresowane uzyskaniem pełnej niepodległości.
Jeśli uda im się to osiągnąć, mogą być bardziej skłonni do kompromisu w niektórych mniejszych, mniej istotnych sprawach. Może to dotyczyć takich spraw jak zamiana gruntów lub nowy okręg autonomiczny po serbskiej stronie granicy.
Jednym z najbardziej rażących pominięć w ostatnich negocjacjach jest formalne uznanie Kosowa. W rzeczywistości pięć z 15 państw członkowskich Unii Europejskiej wciąż odmawia uznania tego nowo niepodległego kraju.
Pośpiech administracji Trumpa, by pokazać dyplomatyczny sukces
Po podpisaniu historycznego porozumienia o współpracy gospodarczej między Serbią a Kosowem prezydent Donald Trump bił brawo. Choć jest to pozytywny krok, to dopiero początek długiej drogi do kompleksowego rozwiązania.
Stany Zjednoczone i Unia Europejska odgrywają kluczową rolę w ułatwianiu dialogu Belgrad-Prisztina. Dialog ten ma na celu normalizację stosunków. Ma on również na celu rozwiązanie kwestii związanych z wojną. Jednak postęp jest mało prawdopodobny.
Aby UE mogła być wiarygodnym mediatorem w procesie normalizacji, musi wzmocnić spójność swojej polityki wewnętrznej. Aby to osiągnąć, państwa członkowskie powinny podpisać się pod zestawem praktyk gospodarczych i politycznych. Obejmują one liberalizację wiz, pomoc rozwojową i działania antykorupcyjne.
Mimo tych istotnych zachęt, UE nie udało się jeszcze skutecznie ułatwić procesu normalizacji. Brak uznania ze strony Serbii sprawia, że społeczności albańskie i serbskie w Kosowie są coraz mniej bezpieczne. Siły polityczne będą wykorzystywać nastroje nacjonalistyczne do osiągnięcia własnych celów.
Kompleksowa normalizacja stosunków między Serbią a Kosowem jest niezbędna dla długoterminowej stabilności w regionie. Należy jednak ocenić, czy negocjacje są w stanie dojrzałym, czy też podatnym na zagrożenia.