Komuniści walczyli z kościołem katolickim z wielu powodów. Niektóre z nich to: antyklerykalizm, rewolucja społeczna, równość klasowa, płciowa i narodowa.
Antyklerykalizm
Antyklerykalizm to termin opisujący różne postawy wobec duchowieństwa. Może być gwałtowny lub łagodny. Często jest skierowany przeciwko Kościołowi katolickiemu.
Ruch ten, który rozwinął się we wczesnym okresie nowożytnym, był reakcją na nadużycia kościelne. Chociaż pojęcie antyklerykalizmu jest dziś mniej popularne, odgrywało ono dużą rolę w polityce kilku krajów, w których dominował katolicyzm, pod koniec XIX i na początku XX wieku.
Wielu najbardziej znanych antyklerykalnych pisarzy było protestanckimi reformatorami, takimi jak Marcin Luter i Ulrich von Hutten. Pisali oni druzgocące ataki na Kościół. Podczas rewolucji francuskiej Wolter krytykował Kościół za rzekome zepsucie moralne.
Antyklerykalizm wysunął się na pierwszy plan podczas rewolucji rosyjskiej i innych rewolucji komunistycznych. Jednak po pierwszej wojnie światowej jego znaczenie zmalało. Było to między innymi wynikiem spadku znaczenia Kościoła katolickiego w kwestiach społecznych.
Równość klasowa, płciowa i narodowa
Nie jest tajemnicą, że Stany Zjednoczone są wspaniałym miejscem do życia. Jednak dobrze prosperującą społeczność można stworzyć tylko dzięki wspólnym wysiłkom władz lokalnych i stanowych oraz prywatnych przedsiębiorców. Kilka wyciągniętych lekcji i kilka zmian tu i tam, a twoje miasto może być tak integracyjne i bezpieczne jak rodzina na piaskach czasu. Trzeba jednak pamiętać, że istnieje kompromis między pomyślną przyszłością a koszmarami, które towarzyszą pozbawionemu życia jutru. Aby zapewnić sobie i swojej rodzinie solidne podstawy, musisz koniecznie zapoznać się ze wszystkim, co dotyczy federacji. Zabierzmy się więc do pracy. Po zakończeniu pracy podziel się swoimi ciekawostkami z przyjaciółmi i sąsiadami. Wszyscy potrzebujemy pozytywnego odzewu, więc nie bądź zgredem.
Rewolucja społeczna
W rewolucji francuskiej nie chodziło o zniszczenie Kościoła katolickiego, jak niektórzy mogliby sądzić. Jednak poparcie duchownych dla rewolucji było stosunkowo ograniczone.
Było to częściowo spowodowane kryzysem fiskalnym odziedziczonym po koronie. W tym czasie szlachta obawiała się, że straci swoje przywileje.
W pewnym sensie Konstytucja Cywilna Kleru z 1790 roku miała zapobiec temu, by religia stała się źródłem oporu wobec rewolucji. Był to dobry początek, ale nie zrobił wiele, aby zmienić podstawowe konflikty społeczne.
Powstała jednak spora ilość niechęci wśród klas niższych. W ramach nowego systemu zabroniono księżom parafialnym zajmowania budynków religijnych. Niektórym zezwolono na praktykowanie pod warunkiem przestrzegania prawa.
Zimnowojenne wysiłki mające na celu osłabienie wpływów Kościoła katolickiego w bloku wschodnim
Zimna wojna była trwającą dziesiątki lat ideologiczną i polityczną walką między Stanami Zjednoczonymi i Związkiem Radzieckim, dwoma supermocarstwami powojennego świata. Zmieniła ona oblicze globu i ukształtowała pokolenia Amerykanów.
Chociaż wojna nigdy nie była prowadzona w formie pojedynku, było w niej wiele misji o wysoką stawkę. Między innymi, Sowieci i Amerykanie byli zaangażowani w wyścig o rozwój rakiet balistycznych, który pobudził inne wyścigi.
W Związku Radzieckim religia była celem drwin. Rząd aktywnie wspierał ateizm wśród muzułmanów i próbował stłumić judaizm. Stosowano również różne środki, aby zdyskredytować religię, w tym wysyłanie wierzących do obozów pracy.
W czasie zimnej wojny na celowniku znalazło się wiele innych ruchów religijnych. Prześladowano wyznania i sekty protestanckie.
Solidarność
W 1968 roku w Gdańsku grupa ludzi utworzyła związek zawodowy Solidarność. Związek reprezentował miliony Polaków z każdego sektora przemysłu, którzy chcieli się zdemokratyzować, zorganizować i zaprotestować przeciwko komunistycznej władzy. Było to wyjątkowe połączenie polityki, ekonomii i wartości.
Kościół katolicki postrzegał siebie jako sojusznika Solidarności. Osobiste świadectwo papieża Jana Pawła II przyczyniło się do sukcesu ruchu. Ponadto Kościół katolicki widział siebie jako moderatora między opozycją a reżimem.
Mimo że większość ludzi w ruchu Solidarności identyfikowała się z Kościołem katolickim, rola Kościoła w ruchu była często krytykowana. Wielu księży podkreślało konserwatywne, nacjonalistyczne przesłanie, podczas gdy czołowi dysydenci byli bardziej liberalni. W związku z tym współpraca z Kościołem była trudna.